De ervaringen van Nathalie
Gepubliceerd op: 16-08-2023
''Geloof me nou, ook jij kan echt leren rijden.'' Hoe vaak rijinstructeur René van DON Opleidingen dat wel niet tegen me gezegd heeft, weet ik niet. Elke week kroop ik vol angst achter het stuur. De gedachte aan de snelweg alleen al bezorgde me zweethanden en een slecht humeur. ''Dit gaat me echt nooit lukken'', riep ik dan in paniek. Gelukkig had ik het mis en lukte het René, met zijn engelengeduld, om me over mijn rijangst heen te helpen. Ik ben geslaagd!
Toen ik zeventien was, kon ik niet wachten. Ik moest en zou de eerste mijn vriendengroep op de middelbare school zijn met een rijbewijs. Maar helaasꓽ gezakt. De teleurstelling was groot en ik schaamde me dood. De zak met autodropjes om uit te delen op school stond namelijk al klaar. Vanaf dat moment werd ik steeds meer onzeker achter het stuur. En na drie gefaalde praktijkexamens wilde ik helemaal niet meer rijden. Maar helaas geldt dat hoe meer je iets vermijdt, hoe angstiger je wordt.
Inmiddels zijn we tien jaar verder. Ik ben verhuisd en wil voor eens en altijd van mijn rijangst af. Maar waar begin je? Ik besloot mezelf te zien als een levend experiment. Als journalist schrijf ik over veel verschillende onderwerpen, dus stortte ik mezelf in de wereld van de rijangst voor een artikel. Een mooie stok achter de deur. Dus ik las talloze zelfhulpboeken, ging onder hypnose, betrad een rijsimulator en interviewde verschillende rijlesinstructeurs voor mijn stuk. En na een gesprek met René wist ik het zekerꓽ dit wordt mijn rijlesinstructeur.
Dus stapte ik elke vrijdag netjes met hem in de auto. Omdat ik zo angstig was, begonnen we elke week vanaf de rijschool zelf. Daardoor hoefde ik niemand op te halen of naar huis te brengen en konden we de routes heel geleidelijk moeilijker maken. Dat scheelt weer. Ook bleek al vrij snel dat ik nog kon schakelen. Yes! Stapje voor stapje, week voor week, nam de angst af. Helaas maakte de rijangst al snel plaats voor faalangst. Ik kan nu een beetje rijden, maar wat als ik straks toch zak?
De oplossing daarvoor bleek simpel: een tussentijdse toets. De mensen van het CBR waren lang niet zo vervelend als ik me herinnerde en ik kreeg een paar goede tips mee. Met wat extra lessen en de motiverende woorden van René begon ik langzaam maar zeker wat meer zelfvertrouwen te krijgen. Ik vroeg een speciaal faalangstexamen aan en toen was het opeens zo ver: tijd om af te rijden. Het moment waar René en ik al die tijd samen naartoe gewerkt hadden. En guess what? Ik ben gewoon meteen geslaagd!
Met een knuffel en een traan sloten René en ik het avontuur dat rijles heet af. Hij was minstens net zo trots als ik en ik ben hem enorm dankbaar. Nu is het een kwestie van blijven rijden. Iets waar ik heel erg mijn best voor ga doen.
