Verslaggever Lisa Vos volgt proefles vrachtwagen
Gepubliceerd op: 23-08-2024
Wetende dat de behoefte aan vrachtwagenchauffeurs enorm is, volgde verslaggever Lisa Vos onlangs een proefles op een van onze vrachtwagens. Hier schreef ze een leuk artikel over!
Of we meteen bij zo'n proefles de weg opgaan? Instructeur Rewien Thakoerdajal kijkt me aan alsof ik niet helemaal weet waar ik ben, namelijk bij de Naaldwijkse rijschool DON Opleidingen. ,,Natuurlijk gaan we rijden. Sterker nog: jij gaat rijden.” Ingrijpen schijnt amper te kunnen. Daarvoor is de afstand tussen de passagiers- en bijrijdersstoel in de cabine namelijk te groot.
Vooralsnog zit ik veilig in de kantine. Mijn laatste restje koffie begin ik te nippen. In de vertraging zit de versnelling. Zo is die les van anderhalf uur eerder voorbij. Helemaal als ik ook nog ronduit begin te vertellen over het koekblikje waarin ik rij, namelijk een Toyota Aygo. Een collega van Rewien hoort me aan en concludeert dat er wel twintig ‘Aygootjes’ van achthonderd kilo passen in het bakbeest van zestien ton waarin ik straks ga rijden. „Heel veel mensen denken wel even chauffeur te worden. Nou, je gaat met een moordwapen over straat.”
Rewien is hoopvoller. Zolang je goed in je spiegels kijkt, jezelf niet klemrijdt, vier meter later instuurt en elke centimeter asfalt benut, inclusief die achter de doorgetrokken streep (‘de lijntjes zijn voor de kleintjes’) moet het goedkomen. Bijna iedereen kan dit. Het is enkel de vraag in hoeveel lessen. Het gemiddelde ligt op dertig uur, maar er zijn uitschieters van vijfentwintig en veertig uur. De instructeur werpt een blik op zijn telefoon en zegt dan ‘wij gaan rijden’. De wij, net als de daaropvolgende ‘tot zo’, geeft hoop. Er komt een weg terug.
Eieren vervoeren
Ik ben het terrein nog niet af en we deinzen na een bochtje al van links naar rechts. Net als de zes ton zand die doorgaat als onze vracht. „Voel je dat geschommel?”, vraagt Rewien. „Vrachtwagenrijden is echt comfortrijden. Je moet constant aan je lading denken, alsof je eieren vervoert.” Zelfs als de rest van de wereld aan je voorbij raast – letterlijk – moet je blijven tuffen als vrachtwagenchauffeur. „Jij hebt nog autogedrag in je”, zegt Rewien. Oftewel: te veel haast. „Laat maar lekker rollen. Het gewicht duwt je vanzelf vooruit.” Ondertussen ontstaat er een steeds langer wordende sliert aan auto's achter mij.
De mannen lachen, máár niet lang. Op diezelfde dijk komt namelijk vanaf de andere kant een vrachtwagen ons tegemoet rijden. Of ik de dijk op durf? Ja hoor, zeg ik. Tot mijn verbazing wordt dit ook aan de meereizende fotograaf, achterop het bankje dat eveneens doorgaat als bed, gevraagd. „Zeker! Ik zal het thuis niet vertellen”, grapt hij. De mannen lachen, maar niet voor lang. Op diezelfde dijk komt namelijk vanaf de andere kant een vrachtwagen ons tegemoet rijden. „Stuur rechthouden. Niet naar de tegenligger kijken. Iets meer naar jou”, zegt Rewien nog. En dan gaat er opeens een alarm af. Het blijkt een bepaald systeem dat de bestuurder, die schijnbaar over de lijn rijdt, eraan herinnert ‘wakker te worden’. Het had niet veel gescheeld of we waren de dijk niet alleen op, maar ook áf gereden.
Pakt het snel op
Ik heb de rest van de les de slag te pakken, krijg zelfs complimenten over mijn rijgedrag. „Dat is comfort. Dat willen we zien. Je pakt het wel snel op hoor.” Meteen wil ik horen hoeveel lessen hij denkt dat ik nodig heb. „Dat komt zo.” En wel na het inparkeren, dat ook verrassend goed gaat. In zijn vrij, handrem erop en het gevaarte staat. Rewien loopt de les nog even na en geeft dan de verlossende woorden. „Dertig uur, denk ik. Dat red je makkelijk. Voor een eerste keer doe je het wel goed hoor.” Veel dichter bij de grond, maar met een heus ‘king of the road’-gevoel, rij ik in mijn Aygo terug naar huis.
Bron: Lisa wordt direct gewaarschuwd bij proefles in ‘bakbeest van zestien ton’: ‘Met moordwapen over straat’ | Westland | AD.nl
Foto's: Thierry Schut
